ทักทาย..ทายทัก

เมื่อวันก่อนได้เจอนักเรียนโรงเรียนประถมแห่งหนึ่งใน จ.สุพรรณบุรี คุยถามตอบกับชาวต่างชาติได้ เห็นแล้วก็อดชื่นชมและดีใจไม่ได้ที่คุณพ่อคุณแม่เล็งเห็นความสำคัญของ "ภาษาต่างประเทศ" และดีใจที่แม้ว่าจะเป็นนักเรียนต่างจังหวัด ก็มีความสามารถล้นเหลือไม่แพ้นักเรียนในกทม.เลยค่ะ ต่างจากสมัยก่อนตอนที่ครูตุ๊กเรียนหนังสือ จบปริญญาตรี ยังพูดภาษาอังกฤษไม่ได้สักคำ ไม่ได้โทษสถาบันหรือใครๆ แต่โทษตัวเองสถานเดียว

สมัยเรียนมัธยมที่รร.สตรีวิทยา มีลูกพี่ลูกน้องอยู่ 2 คน อยู่บ้านเดียวกันสมัยเรียนอยู่มัธยมในกรุงเทพ พูดภาษาอังกฤษเก่งมากๆ เราได้แต่นั่งฟังทำตาปริบ นึกในใจว่าทำไมพูดเก่งจัง (แอบนึกในใจว่าทำไมต้องทำเสียงดัดๆ...ขนาดนั้นน้อ) ส่วนเราไม่เคยพูดภาษาอังกฤษ ไม่คิดจะพูด ไม่กล้าพูด อาย กลัวเพื่อนแซวด้วย เหตุผลต่างๆนาๆทำให้เราไม่เคยสำนึกถึงความสำคัญของภาษาอังกฤษเลยสักนิดเดียว พอโตขึ้นเท่านั้นแหละเลยรู้ว่ามันสำคัญต่อชีวิตเราขนาดไหน..มันสำคัญเพราะมันเป็นภาษาเพื่อการสื่อสารค่ะ

เด็กนักเรียนสมัยนี้โชคดีมากที่มีทั้งคุณพ่อคุณแม่ที่สนับสนุนด้านการศึกษา เห็นความสำคัญของภาษาต่างประเทศ มีสถาบันการศึกษาใกล้ๆบ้านที่มุ่งสอนพัฒนาทักษะด้านการสื่อสารการใช้ภาษาอังกฤษ เพื่อรองรับความเป็นสากลในโลกที่กำลังย่อขนาดลงทุกวันเนื่องด้วยเทคโนโลยีใหม่ๆ อีกทั้งยังมีเทคโนโลยีคอมพิวเตอร์และอินเตอร์เนทซึ่งเป็นแหล่งเรียนรู้ขนาดใหญ่ ให้นักเรียนได้ศึกษาหาความรู้ได้ไม่รู้จบ ครูตุ๊กบอกได้อย่างเดียวค่ะว่า นักเรียนสมัยนี้ โชคดีจริงๆ..